ข้อคิดสะกิดใจ
ผมได้อ่านข้อเขียนของคุณพ่อวรยุทธ กิจบำรุง พระสงฆ์อัครสังฆมณฑลกรุงทพ ในวารสารเพื่อนสงฆ์ คุณพ่อเขียนไว้ว่า “ชีวิตสงฆ์ : ความนบนอบ คือ หนทางไปสู่ความสุข สงบ ความสำเร็จ และความศักดิ์สิทธิ์” พออ่านแล้วก็รู้สึกประทับใจ สำหรับผมเห็นว่าสมบูรณ์ ครบถ้วน เพราะในชีวิตสงฆ์จะเอาอะไรมากกว่านี้ ผมจึงมานั่งรำพึงกับตัวเองและนำข้อเขียนของคุณพ่อมาเปรียบเทียบกับชีวิตของพระเยซูเจ้า จึงเห็นว่า:-
“ความสุข” ของพระเยซูจ้าไม่ได้อยู่ที่การนั่งบนหลังลา มีผู้คนห้อมล้อม ยกย่องสรรเสริญ แต่อยู่ที่ความนบนอบที่ทำให้พระองค์ลงจากหลังลา แล้วยอมให้เขาเอาไปตรึงกางเขน
“ความสุข” ของพระเยซูจ้าไม่ได้อยู่ที่งานเลี้ยงที่เมืองคานา แต่อยู่ที่ความเคารพเชื่อฟังคำเสนอวิงวอนของประชากรที่ผ่านทางแม่พระ ถึงกับทำให้หมายสำคัญ (การเปลี่ยนน้ำให้เป็นเหล้าองุ่น) มาถึงเร็วขึ้นที่เมืองคานาแห่งนั้น
“ความสงบ” ของพระเยซูเจ้าไม่ได้อยู่ที่การถือศีล สวดภาวนาบนภูเขาจนปีศาจเกิดอิจฉามาประจญ แต่อยู่ที่การไม่แสดงอิทธิฤทธิ์ตามคำท้าทายของปีศาจ แต่ยอมอ่อนน้อมถ่อมตนต่อพระประสงค์ของพระบิดา
“ความสงบ” ของพระเยซูเจ้าไม่ได้อยู่ที่การสวดภาวนาที่สวนมะกอก แต่อยู่ที่การยอมรับแผนการไถ่ให้รอด แม้จะต้องหลั่งเลือด และจนกระทั่งถึงชีวิตก็ตาม
“ความสำเร็จ” ของพระเยซูเจ้าไม่ได้อยู่ที่การรวบรวมบรรดาสานุศิษย์ แต่อยู่ที่การยอมรับความจำกัดของสานุศิษย์แต่ละคน และมอบความไว้วางใจให้พวกเขาทำงาน
“ความศักดิ์สิทธิ์” ของพระเยซูเจ้าไม่ได้อยู่ที่การทำอัศจรรย์ การทวีขนมปัง การเดินบนผิวน้ำ การปลุกลาซารัสให้ฟื้นจากตาย แต่อยู่ที่ความนอบน้อมต่อพระบิดาเจ้า จนพระบิดาไม่อาจทนเห็นความลำบากของประชากรเหล่านั้น จึงให้เกิดอัศจรรย์ต่างๆขึ้น
และอยู่ที่ความนอบน้อมต่อพระบิดาเจ้าจนสมกับรางวัลแห่งการกลับคืนพระชนมชีพอย่างรุ่งโรจน์ของพระองค์
เมื่อเราเลือกทางของพระเยซูเจ้าแล้ว ก็ต้องยอมรับจิตตารมณ์ของพระองค์ในเรื่องความนบนอบ ความรักและรับใช้ซึ่งกันและกันด้วย ในสมัยนั้นพระองค์ทวีขนมปังและปลาเลี้ยงคนจำนวนมาก ในทุกวันนี้พระองค์ยังมอบเลือดเนื้อให้เป็นอาหารของเราทางศีลมหาสนิท
คุณแม่เทเรซา แห่งกัลกัตตา กล่าวไว้ว่า “ไม่สำคัญว่าท่านปฏิบัติกิจการยิ่งใหญ่ขนาดไหน แต่สำคัญว่าท่านใส่ความรักลงไปในกิจการนั้นเท่าไร ไม่สำคัญว่าท่านให้มากขนาดไหนแต่สำคัญว่าท่านใส่ความรักลงไปในการให้มากน้อยเท่าไร”
ดังนั้น จึงขอให้เราได้รับพระพรแห่งความสุภาพอ่อนน้อม พระพรแห่งการรักและรับใช้ผู้อื่นตามแบบอย่างของพระเยซูเจ้า เมื่อได้ปฏิบัติแล้วแม้จะมีความทุกบ้าง แต่การได้รับทุกเพราะทำความดีถ้าเป็นที่ชอบพระทัยพระองค์ก็ดีกว่าจะต้องทนทุกเพราะการประพฤติชั่ว (1 ปต.3:17) และความทุกทรมาน อุปสรรค ปัญหาจะเกิดได้ก็เท่าที่พระเป็นเจ้าทรงอนุมัติเท่านั้น
คุณพ่อวิรัช นารินรักษ์ (พ่อเณร)
“ความสุข” ของพระเยซูจ้าไม่ได้อยู่ที่การนั่งบนหลังลา มีผู้คนห้อมล้อม ยกย่องสรรเสริญ แต่อยู่ที่ความนบนอบที่ทำให้พระองค์ลงจากหลังลา แล้วยอมให้เขาเอาไปตรึงกางเขน
“ความสุข” ของพระเยซูจ้าไม่ได้อยู่ที่งานเลี้ยงที่เมืองคานา แต่อยู่ที่ความเคารพเชื่อฟังคำเสนอวิงวอนของประชากรที่ผ่านทางแม่พระ ถึงกับทำให้หมายสำคัญ (การเปลี่ยนน้ำให้เป็นเหล้าองุ่น) มาถึงเร็วขึ้นที่เมืองคานาแห่งนั้น
“ความสงบ” ของพระเยซูเจ้าไม่ได้อยู่ที่การถือศีล สวดภาวนาบนภูเขาจนปีศาจเกิดอิจฉามาประจญ แต่อยู่ที่การไม่แสดงอิทธิฤทธิ์ตามคำท้าทายของปีศาจ แต่ยอมอ่อนน้อมถ่อมตนต่อพระประสงค์ของพระบิดา
“ความสงบ” ของพระเยซูเจ้าไม่ได้อยู่ที่การสวดภาวนาที่สวนมะกอก แต่อยู่ที่การยอมรับแผนการไถ่ให้รอด แม้จะต้องหลั่งเลือด และจนกระทั่งถึงชีวิตก็ตาม
“ความสำเร็จ” ของพระเยซูเจ้าไม่ได้อยู่ที่การรวบรวมบรรดาสานุศิษย์ แต่อยู่ที่การยอมรับความจำกัดของสานุศิษย์แต่ละคน และมอบความไว้วางใจให้พวกเขาทำงาน
“ความศักดิ์สิทธิ์” ของพระเยซูเจ้าไม่ได้อยู่ที่การทำอัศจรรย์ การทวีขนมปัง การเดินบนผิวน้ำ การปลุกลาซารัสให้ฟื้นจากตาย แต่อยู่ที่ความนอบน้อมต่อพระบิดาเจ้า จนพระบิดาไม่อาจทนเห็นความลำบากของประชากรเหล่านั้น จึงให้เกิดอัศจรรย์ต่างๆขึ้น
และอยู่ที่ความนอบน้อมต่อพระบิดาเจ้าจนสมกับรางวัลแห่งการกลับคืนพระชนมชีพอย่างรุ่งโรจน์ของพระองค์
เมื่อเราเลือกทางของพระเยซูเจ้าแล้ว ก็ต้องยอมรับจิตตารมณ์ของพระองค์ในเรื่องความนบนอบ ความรักและรับใช้ซึ่งกันและกันด้วย ในสมัยนั้นพระองค์ทวีขนมปังและปลาเลี้ยงคนจำนวนมาก ในทุกวันนี้พระองค์ยังมอบเลือดเนื้อให้เป็นอาหารของเราทางศีลมหาสนิท
คุณแม่เทเรซา แห่งกัลกัตตา กล่าวไว้ว่า “ไม่สำคัญว่าท่านปฏิบัติกิจการยิ่งใหญ่ขนาดไหน แต่สำคัญว่าท่านใส่ความรักลงไปในกิจการนั้นเท่าไร ไม่สำคัญว่าท่านให้มากขนาดไหนแต่สำคัญว่าท่านใส่ความรักลงไปในการให้มากน้อยเท่าไร”
ดังนั้น จึงขอให้เราได้รับพระพรแห่งความสุภาพอ่อนน้อม พระพรแห่งการรักและรับใช้ผู้อื่นตามแบบอย่างของพระเยซูเจ้า เมื่อได้ปฏิบัติแล้วแม้จะมีความทุกบ้าง แต่การได้รับทุกเพราะทำความดีถ้าเป็นที่ชอบพระทัยพระองค์ก็ดีกว่าจะต้องทนทุกเพราะการประพฤติชั่ว (1 ปต.3:17) และความทุกทรมาน อุปสรรค ปัญหาจะเกิดได้ก็เท่าที่พระเป็นเจ้าทรงอนุมัติเท่านั้น
คุณพ่อวิรัช นารินรักษ์ (พ่อเณร)